Afscheid nemen bestaat niet.

Lieve allemaal,


Het is zover, mijn tijd in Zuid-Afrika zit er na twee en halve maand op. Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik het onwijs naar m’n zin heb gehad. Ik heb veel geleerd, veel gezien, veel gedaan en nu toch ook wel veel zin om weer naar huis te gaan. Nog een paar uurtjes en dan kom ik aan op Schiphol. Op dit moment zit ik in Londen op het vliegveld nog snel mijn blog te schrijven. Ik heb tenslotte beloofd dat ik er nog eentje online zou zetten, dus bij deze!
Leuk bedacht maar helaas had ik niet voldoende tijd om op Londen mijn blog af te schrijven. Daarom schrijf ik nu, thuis aan de keukentafel in het oh zo koude Nederland, verder.

Woensdag 4 december kregen de kinderen op school hun rapport. Dit zou om 08.00u gebeuren dus braaf waren wij een half uur eerder aanwezig. Na twee en halve maand hadden we natuurlijk wel kunnen weten dat 08.00u in Zuid-Afrika op z’n minst 08.30u wordt. De dag begon met een gezamenlijk gebed. Alle kinderen van de school stonden bij elkaar en de directeur sprak een aantal mooie woorden. Hij bedankte ons voor onze komst en het werk wat wij gedaan hebben en zei dat we altijd nog eens terug mochten komen. Er werd ook gebeden voor een goede thuiskomst van die Hollandse meisies, dus daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Daarna was het dan echt tijd om de rapporten uit te delen. De kinderen moesten in een mooie rij gaan staan, de juf een knuffel geven en kregen dan hun rapport. Ik had uit Nederland stickers meegenomen om hier uit te delen dus alle kinderen hebben een mooie sticker gehad. Ook hadden we snoepjes gekocht als ‘’afscheid’’. Met een snoepje, sticker en hun rapport gingen de kinderen op weg naar huis. Toen al onze kinderen weg waren had ik nog een aantal stickers over. Deze heb ik aan de nog aanwezige kinderen gegeven. Het was alsof ik geld uitdeelde. Toen de kinderen door hadden dat ze een sticker konden krijgen kwamen ze allemaal op mij afgestormd. Duwen, trekken, op voeten staan en dat allemaal voor een simpele sticker. Hij was bijna onmogelijk om een sticker op de kleine handjes te plakken, zo werd er geduwd en getrokken. Toen alle stickers en snoepjes op waren was het voor ons ook tijd om naar huis te gaan. Afscheid van de docenten hoefde we nog niet echt te nemen want in de middag was er nog een kerstfeest waar wij ook voor uitgenodigd waren. De tijd was echter nog wat onduidelijk. Toen ik op dinsdag vroeg hoe laat het kerstfeest was kreeg ik als antwoord: niet voor 10.00u. Op de dag zelf werd bekend dat het ook niet voor 12.00u zou zijn. Uiteindelijk kregen we om 14.00u een smsje dat het kerstfeest ging beginnen. In de auto en op naar het feest dan maar! Het feest werd gehouden bij het huis van een van de docenten. Zwembad, groot stuk grond, geiten, alles erop en eraan. De braai werd aangestoken, er kwam drinken en lekkers op tafel en de muziek ging aan. Het zag er gezellig uit! Helaas konden wij niet te lang blijven want ik had nog een afspraak staan aan het eind van de middag. Tijd dus om afscheid te nemen van de docenten en dan zit het er echt op. Geen kleffe kinderhandjes die je hand pakken, geen plakkerige kusjes op je wang, geen oprechte glimlach en geen glimmende oogjes meer. Het werken met de kinderen zit er nu echt op. Het was fantastisch om iets voor deze kinderen te kunnen doen. Het werken met de kinderen geeft zoveel voldoening daar kan niets tegen op. Tijdens mijn verblijf in Zuid-Afrika ging het leven in Nederland vanzelfsprekend gewoon door. Maar als ik straks terug in Nederland ben dan gaat het leven in Zuid-Afrika ook gewoon door. Ik heb het goed maar ik weet ook dat dat voor de meeste kindjes daar niet zo is. Niet geliefd worden door je ouders, kleding dragen met gaten erin, op blote voetjes over de straat, getuige zijn of slachtoffer van geweld. Dit soort dingen maken het voor mij lastig om te gaan. Zoals ik eerder al zei zou ik alle kindjes het liefst mee willen nemen naar huis. Dit gaat natuurlijk niet dus dan zit er niets anders op dan nog een keer terug te gaan naar Zuid-Afrika om te kijken hoe het met ze gaat. ;)

Woensdagavond hebben we met alle meiden en jongens gebraaid want het was de laatste avond dat wij met z’n allen zouden zijn. Nog één keer met 21 mensen eten, lachen, kletsen en natuurlijk de grote berg met afwas doen. Dat zal nog wennen worden als ik thuis ben. De badkamer niet meer delen met 8 andere meiden, geen eten meer koken voor 10, of als we met de hele groep aten, 21 personen, geen bergen afwas hoeven doen (lang leve de vaatwasser!) en vooral niet meer 21 meiden om me heen om gezellig mee te kletsen en ervaringen mee te delen. Maar voor het zover is ga ik eerst nog genieten van een mini-vakantie in Kaapstad. Met vier andere meiden mag ik mijn laatste week in Zuid-Afrika afsluiten in Kaapstad, hoe leuk is dat! En daarom ging donderdagochtend om 04.30u de wekker. We wilden namelijk om 05.00u vertrekken maar het koste toch iets meer moeite om alle spullen in de auto te krijgen dan gedacht, dus dat werd driekwartier later. Tijdens het rijden stond er natuurlijk een muziekje op, was er genoeg te eten mee en konden we genieten van een prachtig uitzicht, vervelen hoefden we ons dus niet. Twaalf uur en 901 kilometer later kwamen we dan eindelijk aan in Kaapstad. Wat een drukte en waar moeten we in hemelsnaam onze auto parkeren zonder brokken te maken?! Na te hebben ingecheckt vertelde een medewerker van het hostel dat we de auto bewaakt kunnen parkeren bij het benzinestation. Dat gaan we dan maar doen want op de straat is geen optie. Verkeersregels kennen ze namelijk nauwelijks in Kaapstad. Gewoon gas erop en flink toeteren dan kom je vanzelf op plaats van bestemming. Toen alle spullen in het hostel stonden en we een beetje waren bijgekomen van de lange rit zijn we gaan eten om daarna snel naar bed te gaan! Rijden naar Kaapstad is leuk maar wel vermoeiend. De volgende dag werden we wakker met het nieuws dat Nelson Mandela is overleden. Wauw, bizar om in Zuid-Afrika te zijn op het moment dat iemand die zo veel voor het land heeft betekend overlijdt. Natuurlijk is zijn overlijden het gesprek van de dag, op straat hangen vlaggen met: Cape Town honours Nelson Mandela en in winkels staan er kaarsjes bij zijn foto. De moskee was zo vol dat de mensen midden op de weg op een kleedje aan het bidden waren en mensen hebben t-shirts aan met zijn foto erop. Wij hebben deze dag de stad verkent. We zijn naar de Pan African Market geweest, hebben de fan walk naar het voetbalstadion gelopen en zijn naar waterfrond geweest. Ook hebben we kaartjes gekocht voor de voetbalwedstijd van Ajax Cape Town. Lange zijde, rij 1, naast de tunnel en dat voor maar 5 euro! Jeeeeeej! Ik kan niet wachten tot het woensdag 11 december is.
Zaterdag zijn we naar the old biscuit mill gelopen. Onderweg kwamen we langs het gemeentehuis waar Nelson Mandela zijn eerste speech als vrij man gegeven heeft. Het was afgezet met hekken en er lagen vele bloemen. Ook wij hebben een bosje bloemen gekocht en deze bij het hek neergelegd, daarna hebben we het condoleance register getekend. Heel bijzonder om mee te maken. Bij het hek hingen ook verschillende spandoeken met mooie teksten over Mandela. We hebben daar even staan kijken en zijn toen verder gelopen. Bij the old biscuit mill waren verschillende kraampjes en winkels. Er was een kraampje genaamd: the frying dutchman. Je kon er bitterballen, kroket en poffertjes eten. Natuurlijk konden wij hier niet zomaar voorbij lopen en hebben wij alles even geproefd! Vooral de poffertjes smaakten net zoals thuis. ’s Avonds zijn we naar een Zuid-Afrikaanse dansvoorstelling geweest. Super leuk om mee te maken! Er werd gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Om de avond af te sluiten zijn we gaan eten bij mama Africa. Een echt Zuid-Afrikaans restaurant met Afrikaanse gerechten én Afrikaanse muziek. Er werd live muziek gespeeld door mannen die uit een township komen. We hebben ze even opgezocht op google en ze schijnen behoorlijk bekend te zijn. De muziek was niet helemaal mijn smaak maar voor een avondje was het best leuk! In ieder geval ook weer een hele ervaring.

Het nadeel (of voordeel, het is maar net waar je van houd) van een hostel is dat iedereen gewoon je kamer in komt wandelen. Wij hadden een gezamenlijk balkon en als de deur open stond dan kwam iedereen even een kijkje nemen. Zo ook zondagochtend. Om 7.30u kwam er een jongen met niet meer dan een boxershort aan de kamer binnen. Of wij misschien een beetje wiet hadden want hij kon niet slapen. Hij had namelijk vannacht heel veel shotjes gedronken maar daar zat cafeïne in en nu kon hij niet slapen. Maar hij moest om 10.00u weer vrienden ophalen dus hij moest wel echt gaan slapen nu. Zonde dat wij niet uit waren want het was echt super tof/gaaf/cool en weet ik wat allemaal niet meer.
Ja zo gaat dat, zonder dat je er om vraagt wordt er in geuren en kleuren verteld wat er afgelopen nacht allemaal is gebeurd. Helaas konden wij deze jongen niet helpen want wij hadden belangrijke dingen te doen, namelijk de tafelberg beklimmen! Om 9.00u stond ik samen met drie andere meiden klaar aan de voet van de tafelberg. Lets do this! Nou ik kan jullie vertellen, zo makkelijk ging het niet. Het is een hele klim en vooral ook heel warm. Als je dan ook nog eens twee maanden vrij weinig aan sport hebt gedaan wordt het helemaal een opgave. Maar opgeven is geen optie en dus gaan we door! Na iets meer dan drie uur waren we boven. Onze inspanning werd daar beloond met een prachtig uitzicht. Het was een warme maar wel een hele heldere dag. Vanaf de berg kon je dus over heel Kaapstad uitkijken. Na boven even wat gegeten te hebben was het tijd voor de afdaling. Zoals er verschillende wegen naar Rome zijn, zijn er ook verschillende wegen vanaf de top van de tafelberg naar beneden. Je kunt met de kabelbaan, abseilen maar ook lopend. Tja zeggen dat je de tafelberg op én af bent gelopen klinkt natuurlijk wel heel stoer en die kans krijg je ook niet elke dag. En dus heb ik samen met Maud de tafelberg niet alleen beklommen maar ook nog eens afgedaald! Onderweg kwamen we veel mensen tegen met wie we een praatje hebben gemaakt en natuurlijk ook genoten van het uitzicht, want oh wat is het mooi! Je moet wel goed kijken waar je loopt want de route bestaat uit grote, soms los liggende, stenen. En is geen hek dus als je valt val je diep. Gelukkig zijn wij stoere chicks heelhuids beneden gekomen! Om 9.00u begonnen wij aan de klim en om 17.00u stonden wij weer beneden, uitgeput, bezweet, niet heel fris meer ruikend maar wel heel trots op ons zelf!
Maandag ging om 07.00u de wekker. (Ik zal niet ontkennen dat ik best wat spierpijn had van gister maar dat hoort erbij.) Vandaag zouden we namelijk naar Robbeneiland gaan! Zouden ja…. We wilden met de bus maar konden de juiste halte niet vinden en toen we eenmaal in de auto zaten konden we de juiste weg niet vinden. We blijven natuurlijk wel vrouwen he. ;) Toen we het eenmaal gevonden hadden was de veerboot al vertrokken. Alles gaat hier op Afrikaanse tijden maar de veerboot helaas niet. 09.00u was echt 09.00u en niet 09.10u. Omdat we toch echt heel graag naar Robbeneiland wilden hebben we kaartjes gekocht voor dinsdag. Maandag zijn we toen een roadtrip gaan maken naar Kaap de Goede Hoop. We zijn langs een vissersdorp gegaan, hebben met blote voeten in de zee gestaan, zeehonden & pinguïns gezien en uiteindelijk bij het meest zuidelijkste puntje: Kaap de Goede Hoop geweest. Er was zoveel te zien dat één dag te kort is en we dus dinsdag weer verder gaan rijden. Bij thuiskomst van onze trip had ik een smsje dat de voetbalwedstrijd van woensdagavond gecanceld is. Neeeeeee =( Op internet lazen we dat er woensdagavond een herdenking voor Nelson Mandela is en dat de wedstrijd van Ajax Cape Town daarom naar donderdag is verplaatst. En laten wij nou net donderdagochtend weer weg uit Kaapstad gaan… Natuurlijk is het super dat er een herdenking georganiseerd wordt voor meneer Mandela maar persoonlijk had ik donderdagavond een mooiere avond gevonden. Dan was het precies een week geleden dat hij overleden was en wat is er dan mooier dan een herdenking in het voetbalstadion? Maar goed ‘’gelukkig’’ heb ik het kaartje nog dus die krijgt een mooi plekje in mijn plakboek! ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij 169 Cigar Lounge, een pizzeria, cocktailbar, sushitent, en karaokebar ineen! En laat ik daar nou allemaal van houden! Daarom zat ik maandagavond heerlijk aan de sushi, pizza en cocktails én heb ik samen met mijn andere nachtegaaltjes drie liedjes gezongen! Weer een geweldige avond in het altijd bruisende Kaapstad!
De volgende dag was het dan zover en gingen we echt naar Robbeneiland. Wauw… Heel indrukwekkend en bijzonder wat er daar allemaal gebeurd is en nog te zien is. Op het eiland wonen nog ex-gevangen samen met een aantal ex-bewakers. In een bus zijn we over het eiland gereden en vertelde een gids over wat er allemaal te zien was en wat voor verhaal daar achter zat. Bij de gevangenis aangekomen kregen we een rondleiding van een ex-gevangene. Natuurlijk zijn we ook bij de cel van Nelson Mandela geweest. Dit was de enige cel die nog ingericht was, alle andere cellen waren leeg. Als de gevangene vrij werden gelaten moesten ze vanaf de gevangenis naar de boot lopen. Deze route hebben wij ook gelopen na de rondleiding. Indrukwekkend en heel bijzonder, ik denk dat ik het niet anders kan omschrijven. Stil van alle indrukken gingen we met de veerboot weer naar het vaste land. Tijd om onze roadtrip te vervolgen en op naar de pinguïns! Dit keer zijn we naar de andere kant van het strand gegaan waar er echt heel veel waren en waar het ook echt heel koud was en heel hard waaide. Gelukkig had ik een lange broek en een sjaal mee en was het nog 20 graden maar alsnog stond ik te bibberen van de kou. Oef dat wordt nog wat als ik weer in Nederland ben. Maar goed terug naar de pinguïns, het waren er dus inderdaad een heleboel. Het hele strand zag zwart (en wit) van de pinguïns. Een gek gezicht. In mijn beleving waren pinguïns altijd veel groter maar in het echt zijn het maar kleine beestjes. Vele foto’s later zijn we weer richting het hostel gegaan. Nog een dagje en dan vertrekken we alweer uit Kaapstad. De laatste dag zijn we naar truth coffee geweest. Daar hebben ze, naar horen zeggen, de lekkerste koffie van heel de wereld. Helaas lust ik geen koffie dus ik heb geen idee of het echt waar is maar als ik de andere meiden moet geloven klopt het helemaal. Het was in ieder geval een heel leuk tentje. Op onze laatste avond zijn we uit eten geweest bij de Mexicaan. Ik had gereserveerd en toen wij aan kwamen stond er op onze tafel een bordje met daarop: Esmee, 20.00u, 5 personen. Super leuk! Ook hier hebben we weer heerlijk gegeten. Na een gezellige avond was het toch echt tijd om te gaan slapen. Donderdagochtend willen we namelijk om 05.00u gaan rijden. Toen wij om 04.00u opstonden was het op long street nog volop feest. Harde muziek, dronken mensen, zwervers, ja ook dit is Afrika.
Maar zo gezegd zo gedaan, om 05.00u reden wij weg uit Kaapstad. Onderweg was er weer genoeg te beleven. Zo ben ik aangehouden door de politie, heeft Maud haar telefoon op dak van de auto laten liggen en liepen er ezels over de weg. Waarom ik ben aangehouden? Geen idee! Waarschijnlijk had ik tijdens wegwerkzaamheden even aan de andere kant van de weg moeten rijden en ben ik gewoon op mijn eigen weghelft gebleven. Ik snapte de agente namelijk niet zo goed en ook nadat ik om uitleg had gevraagd was mij nog steeds niet duidelijk wat ik nou gedaan had. Ik mocht het in elk geval nooit meer doen dus dat heb ik dan ook maar beloofd. De rest van de reis is overigens prima verlopen! ’s Avonds om 20.30u waren we weer thuis en zat onze korte vakantie in Kaapstad erop! Nog twee dagen en dan zit ook mijn tijd in Afrika erop. Vrijdag stond vooral in het teken van koffers inpakken en afscheid nemen. Want zaterdag was het toch echt zover. Op naar Nederland. Dit gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Zo heb ik vier pogingen moeten doen om mijn koffer in te checken op Johannesburg. Eerst stond ik bij de verkeerde vliegmaatschappij, toen kon het om 16.00u, toen toch pas om 17.00u en uiteindelijk heb ik om 17.30 mijn koffer ingecheckt. Ach mijn vlucht ging toch pas om 21.25u dus ik had genoeg tijd. Eenmaal in Londen zat ik rustig mijn blog te typen, ik moest namelijk vijf uur wachten, toen er werd omgeroepen of Esmee Vink naar de security wilde komen. Oepsiee.. Toen ik daar was en vertelde dat ik Esmee Vink was zei de meneer van de security dat ik mijn portemonnee verloren was. HUH?! Vanwege mijn verbaasde reactie vroeg hij of ik hem nog bij mij had. Een snelle blik in mijn tas en inderdaad, daar zat geen portemonnee meer in. Natuurlijk heb ik de meneer hartelijk bedankt en de portemonnee daarna veilig opgeborgen. Vanwege wat vertraging op Londen duurde het een uurtje langer voordat ik op Schiphol aankwam maar uiteindelijk ben ik veilig en wel aangekomen! Helaas werd ik er nog wel uitgepikt voor een extra controle en moest mijn, gelukkig helemaal niet zware koffer, weer van het karretje af. Alles was in orde en eindelijk kon ik naar mijn lieve vrienden en familie toe! Ik werd zelfs opgewacht met een spandoek! SUPER leuk en heel fijn om iedereen weer te zien! Het was alsof ik nooit ben weggeweest.

En nu zit het er dan toch echt op… Twee en halve maand heb ik in het mooie Zuid-Afrika mogen verblijven. De tijd is ontzettend snel gegaan en ik had het voor geen goud willen missen! Ik wil jullie onwijs bedanken voor alle lieve reacties op mijn blogs, ik heb ze met veel plezier geschreven en vond het leuk om jullie op deze manier op de hoogte te kunnen houden.

Liefsx Esmee