De laatste weken!

Lieve allemaal,

Nog maar twee weken en dan zit mijn avontuur in Zuid-Afrika er alweer op. Wat is het ongelofelijk snel gegaan en wat geniet ik nog steeds van elke dag!

De laatste weken op het project waren weer bijzonder. De kinderen krijgen hier officieel op woensdag 4 december vakantie maar de docenten hadden al verteld dat de kinderen de laatste weken niet meer naar school komen. Wij konden ons hier niets bij voorstellen dus stonden maandag vol goede moed op school. Er waren inderdaad een paar lege plekken in de klas maar de kinderen van ons klasje waren er gelukkig. Dinsdag waren er echter in plaats van 40 nog maar veertien kinderen. Maakt niet uit, gaan we gewoon met deze kinderen aan het werk in ons klasje. Na schooltijd moesten we even wachten tot we opgehaald werden, een mooi moment dus om even te facetimen met mijn lieve moeder! Ik heb een stukje van de school laten zien en er waren ook een aantal kinderen aanwezig. De kinderen gingen gelijk poseren want een telefoon = een foto maken. Ik heb ze laten zien wat ik aan het doen was en ze hebben even gezellig met mijn moeder gekletst! De kinderen vonden het maar wat leuk en bleven steeds achter mij staan om in beeld te komen. Zo leuk om te kunnen laten zien met welke kindjes ik hier aan het werk ben en hoe alles eruit ziet.
Omdat er maandag en dinsdag nog kinderen waren stonden wij ook woensdag weer vol goede moed op school. Wij hadden immers gezegd dat de kinderen wel moesten komen want volgende week is al onze laatste keer op school. Braaf knikten ze allemaal van ja. Helaas deden ze van nee en dus stonden wij woensdag op school zonder kinderen in de klas. In een van de andere klassen, waar normaal 40 kinderen in zitten, zaten er nu nog maar tien. We zijn in de klas gaan zitten en hebben met de kinderen gepuzzeld. Een hele opgave, het maken van een puzzel van acht stukjes. Aandoenlijk om te zien hoe de kinderen hun best doen maar het hun niet lukt. Samen met een jongentje, laten we hem Teun noemen, heb ik met veel geduld een puzzel gemaakt. Ik heb hem uitgelegd dat je eerst met de hoekjes begint. Maar ja als je niet weet wat een hoekje is wordt dat natuurlijk lastig. Ik heb uitgelegd hoe een hoekje eruit ziet en de vorm laten voelen. Elke keer als Teun een puzzelstukje pakte voelde hij aan de vorm. Als hij een hoekje had keek hij vol trots naar mij en knikte hij. Jeeej het is gelukt! Nu nog het stukje op de goede plaats leggen. Als ik even niet oplette en hij een stukje op de goede plek had gelegd tikte hij mij aan: juf Esmee, kijk! Zo lief om te zien hij blij en trots hij was. Met veel geduld is het Teun gelukt om de puzzel te maken. Toen hij klaar was gaf hij trots een high five. Ja ik ga Teun en alle andere kindjes zeker weten missen. Komende woensdag moeten ze nog naar school om hun rapport op te halen en vanaf dan hebben ze echt vakantie. Het verbaasde mij echt om te zien dat er inderdaad minder/geen kinderen meer naar school komen de laatste weken. Toen wij woensdag in de klas aan het werk waren, waren er zoals gezegd nog tien kinderen. Rond 10.00uur gaf de juf de kinderen allemaal een appel met de woorden: ‘’hier heb je een appel, ik wil dat je mijn klas uit gaat en je mag er niet meer in.’’ Toen een kindje vroeg of ze dan naar huis mocht zei de juf: ‘’dat mag ik niet zeggen, dat is dan jou keuze maar mijn klas mag je niet meer in.’’ Tja wat moet je dan als kind zijnde, op school niet welkom en thuis waarschijnlijk ook niet. Daar wordt juist gezegd dat de kinderen naar school moeten gaan. Als het kon zou ik ze allemaal mee naar Nederland nemen maar dat is natuurlijk geen optie. Dan nog maar extra veel knuffelen en niet te veel nadenken over de andere dingen. Op maandag 2 december hebben we vast afscheid genomen van de docenten. Het leek ons een leuk idee om appeltaart voor ze te bakken dus daarom stonden wij zondagavond lange tijd in de keuken. De appeltaart moest namelijk gemaakt worden voor dertig mensen. Helaas had de oven er weinig zin in gisteravond en was de taart zelfs na drie uur nog niet gaar. Om 01.30uur was het mooi geweest en hebben we de taart uit de oven gehaald. Dan maar een niet helemaal gare taart. Het afscheid was, zoals wel meer dingen hier, bijzonder. Toen wij daar aankwamen vertelde de directeur dat de man van een collega was overleden. Stonden wij daar met taart… Wij hebben de docenten bedankt voor hun inzet, openheid en gastvrijheid en onze PowerPoint met foto’s laten zien. Wij werden door de directeur bedankt voor onze inzet en hij zei dat we altijd een keer terug mogen komen. Een andere docent vertelde dat wij altijd zulke mooie broeken aan hebben, hartelijk bedankt ook daar hebben wij hard voor gewerkt. ;) Oh en of we volgende keer iets van vlees willen maken in plaatst van zoetigheid in de vroege morgen.
Het project wat wij de afgelopen weken hebben opgezet is naar mijn idee geslaagd. De docenten die mee hebben gedaan aan de video interactie begeleiding, kijken nu met een positievere blik naar hun eigen handelen. Ze zien in dat ze ook goede dingen doen en vonden het leerzaam om naar hun eigen handelen te kijken. Ook de individuele klasjes waren een succes. De kinderen hebben genoten van de positieve sfeer, aandacht en het spel. Met meer tijd hadden we beide projecten nog meer vorm kunnen geven maar in de tijd die we hadden vind ik dat we iets heel moois hebben neergezet.

Vrijdag 22-11 kregen wij een smsje van Teunis, de beheerder van het huis, met de volgende tekst: ‘’de neushoors zijn onderweg’’. Ja jullie lezen het goed, neushoorns onderweg naar onze tuin! Al weken waren wij aan het wachten op dit smsje. Over de datum wanneer ze zouden komen waren namelijk nogal wat onduidelijkheden maar nu was het dan zover! We werden opgehaald door twee bakkies en naar de voederplaats gereden. Daar was het wachten tot ze zouden komen. In de verte hoorden we het geluid van een vrachtwagen en na een paar tellen zagen we de vrachtwagen met de neushoorns aankomen! Het was net als in de film Dombo. Een vrachtwagen die aan komt rijden met achterop een grote kist. Alleen was dit geen film maar echt en geen olifant maar een neushoorn. Of eigenlijk vijf neushoorns, genaamd Steve, Frits, Linda, Roos & Jessica. Eén voor een werden de kisten van de vrachtwagen afgetakeld en op de grond gezet. Toen alle kisten op de grond stonden en de vrachtwagen leeg was mochten wij van het bakkie af en op de vrachtwagen klimmen. Zo hadden we beter zicht op wat er allemaal ging gebeuren. Ik kan jullie vertellen, het is nog een hele opgave om op een vrachtwagen te klimmen waarvan het staal aanvoelt als 50 graden en de kist van de eerste neushoorn al open is. Als je dan ook nog niet zo lenig bent zijn dat vrij lastige omstandigheden. Maar al met al is het gelukt en stond iedereen op veilige hoogte. Eén voor een gingen de kisten open en mochten de neushoorns er uit. Met wankelende poten en de verdovingsplek nog zichtbaar strompelden ze hun kist uit. Dit alles onder toeziend oog van twintig meiden die non stop foto’s aan het maken waren en vol ongeloof keken wat er nu toch allemaal weer gebeurde zo op de vrijdagochtend. Vanaf nu is onze eigen dieren(achter)tuin dus uitgebreid met vijf neushoorns, dat kunnen toch maar weinig mensen zeggen. Behalve nieuwe dieren verwelkomen, hebben we ook afscheid moeten nemen van dieren. Tijdens een onweersbui zijn er namelijk twee giraffen getroffen door de bliksem. Toch lastig die lange nek ;) Wij kwamen hierachter doordat er ineens heel veel gieren in de bomen zaten. Toen wij aan Teunis vroegen wat er aan de hand was vertelde hij dat de giraffen door de bliksem getroffen waren en ze nu kapot zijn. Arme beesten.

Dan nu tijd voor leuk nieuws! Mijn laatste week in Zuid-Afrika sluit ik af in Kaapstad!! Dat wordt dus de tafelberg beklimmen, pinguïns spotten en natuurlijk kan een bezoekje aan Ajax Cape Town niet ontbreken! Het toeval wil zelfs dat Ajax Cape Town op woensdag 11 december een thuis wedstrijd speelt… Daar moét ik natuurlijk heen! Gelukkig begrijpen de andere meiden mijn obsessie voor Ajax en willen ze met alle liefde met mij mee. Nu nog aan kaartjes komen maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken.

Het weekend was het tijd voor feest! Twee feestjes zelf, een verjaardags- en afscheidsfeestje. Wij grijpen wij elke gelegenheid voor een feestje met beide handen aan dus vrijdag zijn wij lekker uiteten geweest met alle meiden. Zestien meiden die zich willen douchen, aankleden, opmaken en weer omkleden, kunnen jullie je er iets bij voorstellen? Je zou het niet denken maar dat liep dus best gesmeerd! Keurig om 18.00uur waren wij present bij het restaurant. Na afloop thuis de muziek aan, drankjes op tafel en spelletjes gespeeld. Een hele leuke avond, of eigenlijk nacht. Time flies when you’re having fun en dus was het voor we het wisten 04.00uur. Tja dan konden we net zo goed opblijven om de zonsopkomst te bekijken. Zo gezegd zo gedaan. Om 05.00uur stonden wij met vier meiden bij de voederplaats om daar de zon op te zien komen. Niet alleen wij stonden daar maar ook de neushoorns en giraffen. Een prachtig gezicht! Maar ook een klein beetje eng, de neushoorns horen namelijk heel goed en hadden dus al snel door dat wij er waren. Nog zachter doen dus en een stapje achteruit dan maar. Omdat ze toch wel heel onrustig werden zijn we terug naar het huis gegaan. Daar hebben we nog even genoten van de mooie lucht en de steeds sneller opkomende zon. Om 06.00uur was het helemaal licht, een mooi moment om naar bed te gaan.
’s Avonds een vrouw, ’s ochtends een vrouw en dus ging zaterdagochtend de wekker weer vroeg. Er moet namelijk ook aan school gewerkt worden. Deze poging mislukte echter jammerlijk want (onder andere) volleyballen in het zwembad was toch aantrekkelijker. Dan zondag maar aan de studie! Deze dag begon met een uitgebreid, gezamenlijk ontbijt. We hadden in Kimberley allerlei lekkere dingen gekocht die hier in het dorp niet te verkrijgen zijn al tijdens de voorbereidingen liep het water ons in de mond. Met z’n zestienen zaten we een grote lange tafel en genoten we van alle lekkere dingen. Het leek net het samensmeltingsdiner van expeditie Robinson. Wauw heeft iedereen een heel broodje? Én een croissantje? En ook nog fruitsalade?! En wat ligt daar, is dat brie?!?! We hebben asociaal veel gegeten en het smaakte goed. De rest van de dag hebben we afleveringen van expeditie Robinson gekeken. En zoals het een zondagavond betaamd aten we ’s avonds pizza. Zo ging er weer een dag voorbij in het mooie Zuid-Afrika. Je zou denken dat ik van al dat vele eten, kilo’s ben aangekomen maar dat is gelukkig niet zo. Een van de meiden hier doet haar stage in de kliniek en daar mocht ik een middagje langs. Natuurlijk wilde ik even op de weegschaal en hij gaf maar 1 kilo meer aan. Dat lag vast aan het vele water wat ik had gedronken die ochtend. ;) Verder is mijn bloeddruk gemeten, mijn hartslag beluisterd en mijn hb gecontroleerd. Conclusie: ik ben helemaal gezond! Weer een leuke ervaring erbij.

Nog even mijn tijd in Zuid-Afrika zit er echt op. Gek idee hoor! Na Kaapstad zal ik nog één keer een blog schrijven over mij belevenissen hier en dan is het weer terug naar het gewone leven in Nederland. weken

Op de valreep kan ik jullie nog melden dat wij op de weg naar het internet café wéér een lekke band hebben gehad! Toen we bij de dunlop aankwamen bleek ook nog dat we in een andere band een spijker hadden zitten, lekker bezig weer dus! Dit waren nummer zes & zeven en dat alles in tien weken tijd.


Ik zie jullie snel!

Liefsx Esmee