Dag Filipijnen, hallo Nederland

Hé friend!

Misschien ken ik je wel helemaal niet. Heb ik je nog nooit gezien. Ben je nu per toeval dit stukje aan het lezen. Het maakt niet uit. Je bent m'n vriend. Zo gaat dat hier in de Filipijnen namelijk ook. De taxichauffeur die je naar je juiste bestemming brengt, de oma die op straat aan het wassen is, het kindje dat op de hoek aan het spelen is en iedereen, ja echt iedereen, die langs komt lopen, fietsen of rijden is je vriend. Ik was hier voor twee maanden, kun je nagaan hoeveel nieuwe vrienden ik gemaakt heb.

Aan die twee maanden is nu een eind gekomen en dus is het weer tijd voor een stukje over mijn belevenissen de afgelopen tijd. Twee maanden is lang. Dit stukje dus waarschijnlijk ook. Al zal ik m'n best doen het zo kort mogelijk te houden allemaal.

De eerste week in de Filipijnen was even wennen. Het was een heel gepuzzel om uit te zoeken waar we heen zouden gaan, hoe we daar zouden komen en waar we dan zouden gaan slapen. We? Ja we. De eerste drie weken werd ik namelijk vergezeld door niemand minder dan mijn lieve mama! Wat was het fijn om haar na vier maanden weer te zien en wat hebben we het leuk gehad samen. We zijn al fietsend over de chocolate hills in Bohol gegaan. En niet zomaar fietsen maar op een zipline. Klinkt eng? Dat was het ook! Fietsen over een dun draadje op grote hoogte is niet iets waar je heel blij van wordt. Wij in ieder geval niet. Maar we hebben het overleeft en het was best leuk (doch niet voor herhaling vatbaar). Onze volgende stop was Panglao eiland. Vanuit dit eiland kun je hele mooie duiken maken. En aangezien duiken een van hoofdreden was voor mij om naar de Filipijnen te komen kon ik dit eiland natuurlijk niet overslaan. Terwijl mijn moeder bezig was haar open water te halen. Jup, zo stoer is mijn moeder, ging ik op de boot voor m'n eerste duik in de Filipijnen! Hoe het was? Kort. Ik was nog geen twee meter onder water en kreeg giga pijn in m'n oren. De naweeën van een fikse verkoudheid. Helaas heb ik hierdoor vele mooie duikspots moeten missen. Het positieve hiervan? Dat ik een goede reden heb om nog eens terug te komen.

Op Siquijor (een van m'n favorieten bestemmingen in de Filipijnen) hebben we een eilandtour gedaan. Watervallen, fishspa, op zoek naar de bolo bolo healer (die helaas out of town was) en hét hoogtepunt voor mij, op bezoek bij een school. Het was alsof ik weer even terug in Zuid Afrika was. Allemaal lieve, mooie kindjes die naar je lachen, naar je zwaaien en vragen hoe je heet. Ik heb genoten!

Na bijna drie weken was het voor m'n moeder toch echt weer tijd om terug naar Nederland te gaan. Het laatste dagje samen hebben we volop genoten. Massages, taartjes eten, rond lopen op de boulevard en als afsluiten heerlijk eten en een wijntje. Life's good!

Dat reizen niet alleen maar leuk is, hebben jullie kunnen lezen. (En zo niet, https://www.facebook.com/esmee.vink/posts/866915616704140

Ik had even een dipje nadat m'n moeder weg ging en ik weer alleen verder moest. Gelukkig was dit snel voorbij toen ik op het prachtige Boracay aan kwam. Wauw! Het eiland is maar zeven kilometer lang en twee daarvan bestaat uit enkel wit zandstrand. En met wit bedoel ik ook echt wit. Dit in combinatie met helder blauw water, zon, leuke mensen, cocktails en een fantastisch hostel, maakt reizen weer helmaal leuk.
Na Boracay ben ik naar Palawan gegaan. Of te wel, heaven on earth. Ook dit eiland was een van m'n favorieten. In Puerto Princesa ben ik naar een open gevangenis geweest. Wat dat precies inhoud en hoe het was kun je hieronder lezen.

De Iwahig Prison & Penal Farm op het eiland Palawan is een gevangenis zonder muren, een plek waar alle moordenaars, verkrachters en drugsgebruikers zomaar weg kunnen lopen. Het terrein is omringd door rijstvelden, bergen, een nationale snelweg en een rivier, maar een omheining is er niet. Er zijn 1.800 gevangenen, allemaal mannen tussen de twintig en zestig jaar oud. Daarvan mogen er 450 vrij rondlopen. Zij zijn de minimum security inmates.
In de gevangenis wordt onderscheid gemaakt tussen minimum, medium en maximum security inmates. De maximum compound is het zwaarst bewaakte deel van de gevangenis. Deze plek is wel omheind, de gevangenen mogen niet naar buiten of werken. De regels van de medium security inmates zijn minder streng. Ze moeten nog steeds een groot deel van de dag in hun verblijf doorbrengen, maar ze moeten ook werken. De meeste gevangenen van Iwahig beginnen in een maximum of medium compound, en schuiven langzaam door naar minimum, om weer te kunnen wennen aan het gewone leven.
De verhalen die ik te horen krijg zijn bijzonder. Jason zit vast omdat hij de moordenaar van zijn zusje, vriendin én moeder vermoord heeft. https://www.facebook.com/esmee.vink/posts/873356199393415:0
Natuurlijk moet ik even slikken als ik dit hoor. Je vergeet al snel dat deze aardige, praatgrage mensen zich niet zomaar op deze plek bevinden. Een andere jongen zit twintig jaar vast omdat hij een moord heeft bekend die hij niet gepleegd heeft. Hij deed dit voor zijn broertje die op het moment van de moord pas viertien jaar was. Omdat hij zijn broertje te jong vond om de gevangenis in te gaan voor zo'n lange tijd heeft hij de schuld op zich genomen. Weer een ander heeft levenslang omdat hij drugs heeft gebruikt. Het was meer dan bijzonder om een middag op deze plek te zijn, de gevangenen te ontmoeten en hun verhalen te horen.
Na Puerto Princesa was het tijd voor El Nido. Eiland hopping, slapen op een onbewoond eiland, sunset cruise, rum & cola, sterrenhemel, blue lagoon, lekker eten, secret beach en dat alles in het gezelschap van een leuke groep mensen. Ja El Nido is een heel bijzonder plekje! Samen zijn we na El Nido naar Coron gegaan. En eindelijk heb ik kunnen duiken! De eerste duik was in een lake met fresh and salt water. Temperatuur verschillen van meer dan tien graden en het zien van de thermocline. Een hele gave duik! De andere duiken waren in scheepswrakken. In Coron liggen veel scheepswrakken uit de Tweede Wereldoorlog. Heel gaaf om daar door heen te kunnen zwemmen.
Na het duiken was het tijd voor een andere watersport, namelijk surfen! Een stuk lastiger dan gedacht maar wel erg leuk! Uiteindelijk is het me gelukt op te staan en een paar goede golven te pakken ik kan je zeggen, dat is een geweldig gevoel!
Een ander een favo plekje in de Filipijnen was Vigan. Een oud Spaans stadje met prachtige gebouwen, kleine winkeltjes en een relaxte sfeer. Een heerlijk plaatsje om lekker door heen te dwalen. Not all those who wander are lost tenslotte.

In Baquio verbleef ik in een kunstenaars dorpje met wel geteld zeven hutjes, dronk ik 's avonds gin met de kunstenaars en plukte ik overdag aardbeien in La Trinidad. In Sagada vroeg ik twee totaal onbekende jongens, maar Filipijnen en dus vrienden, zonder schaamte om een kamer met mij te delen. Je moet namelijk wat als bijna alles vol zit en ze alleen nog een kamer voor drie hebben. Stonden we de volgende dag om 04.30u op om de zonsopgang te bekijken op de Mt. Kiltepan. Besloot de zon helaas niet te komen. Deden we een tour naar de hanging coffins. En nam ik in de middag alweer afscheid om naar Banaue te gaan. Daar heb ik een twee daagse tracking door de rijstvelden gegaan. Je loopt op het randje van de rijstvelden dus een goed evenwicht is vereist. Het is een prachtig gezicht, groene velden zover je kijken kunt. Een groot verschil met de rijstvelden in Sapa. Daar was het merendeel bruin omdat er al geoogst was. Vooral Batad is prachtig. De rijstvelden hier worden ook wel het amfitheater genoemd.

En dan is het alweer Pasen. Voor mij dit jaar geen paaseitjes zoeken en brunchen maar het live bijwonen van een kruisiging. In Pampanga zijn er mensen die zich vrijwillig laten kruisigen. En voor als je je het afvraagt, ja er worden echte nagels door de handen en voeten geslagen. Afschuwelijk. Je hoort de man schreeuwen, ziet de nagel glinsteren in het zonlicht en ziet het bloed eruit druppen als de ze nagels uiteindelijk verwijderen. Alsof dat nog niet luguber genoeg is zijn er ook mensen die door de stad lopen terwijl ze zichzelf op de rug slaan met houten stokjes. Af en toe stoppen ze even om extra sneetjes in de rug te maken met glas (daar hebben ze een assistent voor) en dan lopen ze weer verder. Hun hele rug zit onder het bloed. En niet alleen hun rug. Alles in het dorp. Het leek op sommige plekken wel of er een moord was gepleegd. Bloedspetters op de muren, op auto's, zelfs ik ben er niet aan ontkomen terwijl ik toch echt afstand hielt. Het was, en dan druk ik me zachtjes uit, bijzonder.

M'n laatste dagen in de Filipijnen breng ik door in Donsol en Legazpi. In Donsol heb ik tijdens het duiken manta rays gezien. Voor wie niet precies weet hoe die eruit zien, Google maar eens ;) En dan als je toch bezig bent, Google ook eens op whaleshark. Met deze kanjers heb ik gesnorkeld!! Wauw wauw wauw! Ik kan niet vertellen hoe bijzonder dat was. Een beest van acht tot tien meter lang dat onder je zwemt... Waar je heel dichtbij kunt komen... En waar je geen genoeg van kunt krijgen. Wij hadden de mazzel om een aantal keer voor langere tijd de whaleshark te volgen. Ondanks dat ze zo groot zijn kunnen ze nog behoorlijk hard zwemmen. Het was een goede warming up voor de volgende dag. Toen ging ik namelijk naar Legazpi om daar de Mt. Mayon te beklimmen. Een van de actiefste vulkanen in de Filipijnen. De laatste uitbarsting was in 2013 en toen zijn er zeven mensen omgekomen. Hierdoor is het alleen nog maar toegestaan om tot kamp twee te lopen, op 1800 meter hoogte, en niet meer tot de krater zelf die zich op 2462 meter hoogte bevind. De weg er naar toe gaat eerst door de jungle. Een echte dicht begroeide jungle. Aangeraden werd om een lange broek aan te doen maar aangezien ik maar een lange broek heb en die te warm was koos ik voor een korte. En ik heb het geweten. M'n armen en benen zitten onder de krassen. Een mooi aandenken zullen we maar zeggen... Daarna gaat de weg langs rotsen, ontstaan van oud lava omhoog. Eenmaal aangekomen bij kamp twee wordt er een zeiltje gespannen en hebben we lunch. Het uitzicht is prachtig. Als de wolken verdwijnen kunnen we zelfs het topje van de vulkaan zien. Daarna gaan we dezelfde weg terug naar beneden.

Het was een mooie afsluiter van een fantastische tijd. Want, ontkennen heeft geen zin meer, mijn reis zit er op. De zes maanden zijn voorbij. Het is tijd om terug naar Nederland te gaan. Terwijl ik dit schrijf lig ik aan het zwembad bij een hostel vlak bij het vliegveld. Om de paar minuten zie ik vliegtuigen opstijgen. Een gek idee dat ik over een aantal uur zelf in een vliegtuig zal stappen en aan de reis naar huis zal beginnen. Donderdag 9 april zet ik weer voet op Nederlandse bodem. Ik weet dat er een aantal lieve mensen zullen staan om mij op te wachten, ik kan niet wachten om jullie te zien! En voor de rest die er niet kan zijn, tot snel! Jullie snappen natuurlijk dat in de blogs die ik geschreven heb nog maar de helft staat van wat ik allemaal heb meegemaakt dus ik heb jullie genoeg te vertellen.

Ik kan het niet maken om niet te benoemen hoe aardig, lief en behulpzaam de mensen hier in de Filipijnen zijn. Werkelijk overal werd ik geholpen door locals. Mensen die de juiste jeepney voor me aanhielden, me uitnodigden voor lunch, me hielpen op de juiste plek te komen, me locale specialiteiten lieten proberen (balut, check)! En die me vooral heel erg welkom lieten voelen. Special thanks to Trina! She gave me tips were to go, found the best best ways to get there, helped me a lot and I could always text here. I really appreciate it and I'm glad we met! And you know what's the best part? She has a boyfriend in Holland so we will definitely see each other again! Looking forward for that.

Het reizen heeft mij veel gebracht, het heeft me veranderd, het heeft me meer zelfvertrouwen gegeven en het heeft me vooral heel gelukkig gemaakt!! The last six months were the best days of my life!

Liefsx Esmee